Kolarstwo?… jestem laikiem, ale… lubię inwestować w swoje dzieci

Gdzie byli ludzie 9 sierpnia 2015 roku w słoneczną niedzielę? Koło Tuchowa w malowniczych miejscowościach: Siedliskach i Lubaszowej (Zabiele) odbył się Puchar Polski MTB XCO w kolarstwie górskim. Ależ, kogo to obchodziło, że cała Polska zjechała się do takich Siedlisk, czy Lubaszowej (Zabiele)?

Lepiej było w chłodnym mieszkanku przed telewizorkiem, komputerkiem i z paczką chipsów. No pewnie, wiem po sobie, bo z całą rodzinką i przyjaciółmi wybraliśmy się na to wydarzenie. O jak było „fatalnie”, słońce świeciło (a mógł padać deszcz), niebo było błękitne, między dojrzewającą kukurydzą krążyli kolarze w jaskrawych strojach, ptaki śpiewały (a mogły ciszej, bo taki był upał). Przy bloku rozłożona scena z podium, kapela z Zalasowej w regionalnych strojach, przybrane wozy z końmi, którymi można było podjechać na dalsze odcinki trasy wyścigu, stoiska ze zdrową żywnością i regionalne potrawy, oryginalne wyroby rękodzieła pań z Zalasowej, atmosfera aktywności i wyczekiwania. Po co to komu? Na cóż docenić wysiłek sportowców i organizatorów, lepiej pomarudzić, że w tym Tuchowie to się nic nie dzieje.
Po co pokazywać dzieciom, że konsekwencja, wytrwałość i praca nad sobą, daje w życiu wiele radości? Na cóż uczyć ich szacunku dla ludzi czynu? Przecież było tak gorąco… Dlaczego mamy w nich rozbudzać ducha sportu, aktywnego spędzania wolnego czasu, żeby były chude, zwinne i zdrowe?
Ja byłam tylko kibicem, stałam na trasie, dopingowałam wszystkich kolarzy, rozmawiałam z jednym panem, który brał udział w wyścigu w kategorii amator. W ubiegłym roku w styczniu ważył 115 kg, a dziś 72kg, zakochał się w świeżym powietrzu, rozmarzył wręcz w przeżywaniu tej atmosfery zdrowej rywalizacji, techniki jazdy i docenił to, że żyje. No zastanówmy się, po co takie emocje mają przeżywać dzieci? Kupmy im X-Boxy, MP-4, laptopy i telefony komórkowe koniecznie z internetem, będą bezpiecznie psuć sobie, siedząc w domu: kręgosłupy, oczy, niszczyć szare komórki, uwsteczniać się, tyć i tracić sprawność intelektualną i fizyczną. Ależ na rynku jest taka gama wspaniałych preparatów i suplementów, że będziemy mieli na co wydawać pieniądze, bo zdrowie i szczęście dzieci jest najważniejsze.
Moje dzieci nie jeżdżą regularnie na rowerach, dlatego wystartowały wraz ze swoją przyjaciółką w kategorii amator, wszyscy zdobyli miejsca na podium, otrzymali medale i nagrody. Jako rodzice przeżyliśmy skok adrenaliny, kiedy nasze pociechy wystartowały w wyścigu. O rany! Ale emocje! Śmiech, zabawa, nerwy, prawie płacz wszystko naraz, a to przecież amatorzy na najprostszym kawałeczku trasy! Pytaliśmy nasze dzieci jak się czuły wchodząc na scenę, na miejsca na podium, kiedy grały dla nich fanfary, jak burmistrz zakładał im medale, Adrianna i Mirosław Bieniaszowie gratulowali im, a Tomasz Hudyka wręczał cenne nagrody? Nie da się opisać słowami ich reakcji: wahanie, zdenerwowanie, strach, duma, niepewność, niedowierzanie, radość, czuli się ważni i spełnieni. Zrobiono im zdjęcia z organizatorami wyścigów – Państwem Bieniaszami, burmistrzem Tuchowa oraz Iwoną i Tomaszem Hudykami. Kiedy my, rodzice dostarczylibyśmy dzieciom tyle pozytywnej energii? Która gra komputerowa daje tak wiele zdrowych relacji z żywymi ludźmi?

Teraz troszkę posłodzę, ale nie da się wyrazić żadnym podziękowaniem wkładu pracy rodziny Hudyków: Tomasza i Iwony oraz ich dzieci: Wiktora, Alberta, Gabrysi i Dawida, którzy przez dwa lata dzielnie pracowali nad przygotowaniem trasy rowerowej przez las, łąki, błotka i co tam jeszcze jest. Byli zapewne tacy, co się z nich śmiali, mówili że męczą dzieci treningami, że to się im nie uda. A oto! Najstarszy syn jest brązowym medalistą Polski, bierze już udział w zagranicznych wyścigach, każde z dzieci ma sukcesy w swojej kategorii wiekowej. Robią to, bo chcą, bo im się chce, bo lubią kolarstwo, chociaż jest bardzo mało popularne w naszym środowisku lokalnym. Ich mama przyrządza marchewkowe i buraczkowe soki, dba o zdrowe odżywianie, biega po trasie podając bidony i polewając wodą, robi to, bo… inni kupują dzieciom nową grę, a ona inwestuje w swoje dzieci ucząc ich poświęcenia, dla siebie i innych, zdrowej rywalizacji, atmosfery współpracy i pracy nad swoim ciałem i umysłem, bo sama się dla nich poświęca znajdując czas na ich pasję w swoim napiętym harmonogramie życiowym.
No i ojciec głowa rodziny, (szyją zawsze jest żona), żywiciel, pierwszy trener, punkt zapalny w sercach, propagator kolarstwa, sportu w ogóle, marzyciel, uparciuch, czasem beton i głaz w pewnych prostych sprawach, ale każdy z nas jest inny. Wytrwale dążący do celu człowiek o takim zasobie pomysłów na życie, że chyba sam nie wie, co się tam w jego głowie jeszcze urodzi.
Puchar Polski w Siedliskach – Lubaszowej (Zabiele) już się odbył. Nie było wielu ludzi, powiem nawet, że żenująco mało. Chyba najwięcej pojawiło się dzieci na scenie, kiedy ekipa taneczna z Mesznej Opackiej zachęciła do zabawy w układy taneczne. Na scenę na krótko wskoczył też Tomasz Hudyka, trenerowi Wacławowi Krupie dziękowali ludzie z Lublina, bo oni tam byli… A wy?
A wy tubylcy, mieszkańcy gminy Tuchów, odpowiedzcie sobie sami na pytanie, gdzie wy byliście tego dnia i czy nie mogliście znaleźć godzinki, na wspólne dopingowanie, aktywność, śpiew, zabawę, edukację dzieci poprzez przeżywanie pewnych pozytywnych emocji? Naprawdę nie dało rady?

Pytania, których Bóg ci nie zada:

Bóg nie zapyta cię, jak duży miałeś dom.
On spyta cię, ilu ludziom dałeś w nim schronienie.

Bóg nie zapyta cię, czy byłeś szczęśliwy.
On spyta cię, kogo uszczęśliwiłeś.

Autor nieznany
Tłumaczenie z języka angielskiego Jan Zając

Zachwycony uczestnik wyśmienicie zorganizowanych wyścigów kolarskich w Siedliskach-Lubaszowej (Zabiele) w gminie Tuchów.